Autor: Stuart Howarth
Tytuł: Tatusiu proszę nie
Gatunek literacki: literatura faktu
Data wydania: 2010-01-18
Opis:
Mały Stuart pragnął tylko, by go kochano. Wpajano mu jednak, że jest zbyt niegrzeczny, aby zasłużyć na ojcowską miłość.
"Tatusiu, proszę, nie" to historia słodkiego chłopczyka, który dorastał pod opieką nieobliczalnego mężczyzny. Był bity, zastraszany, dręczony psychicznie i wykorzystywany seksualnie. Jak się potem okazało David, ojczym Stuarta, molestował również siostry chłopca, za co został na jakiś czas osadzony w areszcie. Nikt jednak nie znał tragicznej prawdy o dzieciństwie Stuarta. Po ponad 30 latach emocjonalnej i psychicznej traumy oraz po śmierci siostry w Stuarcie coś pękło. Postanowił spotkać się z Davidem, by zrozumieć jego bestialskie postępki. Sprawa wymknęła się jednak spod kontroli… Historię swojego życia Stuart Howarth zaczął pisać w więzieniu. Stała się dla niego terapią i ukojeniem po latach, które spędził w rodzinnym piekle. Ale wyrządzone w dzieciństwie krzywdy wycisnęły na nim piętno na zawsze.
„Mam nadzieję, że moja historia, chociaż pełna bólu i rozpaczy, niesie też pewne przesłanie. Mimo przeciwności losu, tragedii i – zdawałoby się - sytuacji bez wyjścia dla dzieci z rodzin dysfunkcjonalnych, zawsze istnieje nadzieja na lepsze życie. Dzięki pomocy życzliwych i kochających ludzi mogą zacząć wszystko od nowa.”
Moje zdanie o książce:
Książka według mnie bardzo smutna, dramatyczna. Krzywdy jakie doznał Stuart są niewyobrażalne mimo tego, że tak może dziać się również w innych domach, albo jesteśmy ślepi na krzywdę dzieci albo udajemy, że nie słyszymy i nie widzimy. W tym przypadku krzywdy wyrządzane przez ojca dzieciom były okropne. Czasami pomimo tego, że znam różne rzeczy z własnego doświadczenia przerażało mnie to jakie cierpienie może wyrządzić osoba tak bliska. Książkę przeczytałam w dwa dni i bardzo często chciałam od razu wiedzieć co dalej się wydarzy. Polecam ją osobom o mocnych nerwach, zdecydowanie nie jest to książka dla wrażliwych osób, przynajmniej tak mi się wydaje. Zakończenie również bardzo mi się podobało. Większość tego typu książek jest raczej przewidywalna, ta taka nie była.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz